niego kruche ciasto, które na blasze układa się w prążkowane wężyki. Nazywam je ciastkami z brzucha i lubię może nawet bardziej od omletu z czekoladowo-śmietankową polewą, nazywanego dla swoich prążków tygrysem, i od płonącego sufletu, wnoszonego na jadalniany stół przy święcie i witanego oklaskami. <br>W kuchni jest wesoło, jak zwykle bywa tam, gdzie płonie ogień. W tej błogości przy piecu siedzi Kobierzyna, która mówi do mojej mamusi "moja Wandziu", bo była jej mamką. Jak nie obiera kartofli, to głowę odchyla do tyłu i pochrapuje. "Co Kobierzynka robi?" "Ano drzymię". Drzymie, ale nie jest najłagodniejszym sojusznikiem, kiedy raz na tydzień ciepłą