stosunkowo najbardziej zbliżony do teorii behawioralnej.<br><br>&lt;tit&gt;Maksymalizacja menedżerskiej funkcji użyteczności&lt;/&gt;<br><br>W 1963 r. O.E. Williamson zaprezentował model, w którym funkcję celu współczesnej korporacji wyraził w formie maksymalizacji funkcji użyteczności menedżerów, obejmującej zysk i kilka innych zmiennych. Model ten zakłada, że akcjonariusze wiążą swoją użyteczność przede wszystkim lub wyłącznie z zyskiem, podczas gdy użyteczność zarządzających spółką menedżerów może wiązać się z realizacją różnych celów. Te cele, wobec których menedżerowie przejawiają pozytywną preferencję, wchodzą, obok zysku, jako zmienne składowe do menedżerskiej funkcji użyteczności. Ponieważ menedżerowie dysponują znaczną swobodą działania, stopień realizacji poszczególnych celów w dużej mierze zależy od ich uznania (discretion). Dzięki