i '89). W związku z tym, że ta ostatnia sztuka jest małoobsadowa, któryś z teatrów mógłby sobie pozwolić na jej wystawienie. Ale realizacja nowego dramatu polskiego to - jak się okazuje - tak wielkie ryzyko teatralne, że stanowi dyrektorskie tabu. Nie podejmując wyzwań, teatry będą jednak mielić w kółko to samo. Bez żywego laboratorium dla nowych dramatopisarzy sztuka dramatu nigdy się u nas nie rozwinie. Ani sztuka teatru. Aktorzy i reżyserzy będą najwyżej przystrajać nowymi grymasami i sztuczkami (często zapożyczonymi z zagranicy) teksty pokryte naftaliną. Z całym szacunkiem dla tradycji i eksperymentów formalnych - to nie wystarczy. Będziemy bowiem skazani na import zachodniej dramaturgii