oglądaniem towarów, które zaraz po wojnie wysypały się na wystawy. Pojawiły się pękate szynki, zwoje różnorakich kiełbas, balerony, pasztetowe.<br>Ludzie byli szczęśliwi, myśląc, że tak będzie już zawsze. Niestety, te wszystkie frykasy nie były na jego kieszeń. Ale cieszył się, że kiedy zacznie zarabiać, nie będzie oszczędzać na jedzeniu. Tymczasem żywił się darmowymi obiadami, jakie mu przydzielił Związek.<br>Oczkiem w jego głowie był jednak pan Jerzy. Zawiadamiał nas, kiedy pan Jerzy nie miał już pieniędzy i wypraszał dla niego pomoc, bo uważał, że nie wypada, aby taki sławny pisarz musiał obywać się byle czym. Ta opieka nad panem Jerzym wzruszała nas