tego, co dziecięce - a więc naiwne i niezbyt serio. Patrzą na kukiełkę czy marionetkę jak na gorszego aktora, bo pozbawionego psychicznego wnętrza. Ten groteskowy wizerunek człowieka miałby ożywać jedynie w wyobraźni dziecka.&lt;/&gt; <br>Małgorzata Kamińska-Sobczyk, organizator Festiwalu Teatrów Lalek Krajów Nadbałtyckich, uważa, że "&lt;q&gt;dziecko jest niezwykle wdzięcznym, bo szczerym widzem, żywiołowo reagującym na to, co się dzieje na scenie&lt;/&gt;". O taką publiczność trzeba walczyć. I teatr lalkowy właśnie ma przewagę nad telewizyjnymi kreskówkami czy grami komputerowymi. "&lt;q&gt;Teatr zaspokaja dziecięcą potrzebę przebywania we wspólnocie - tu jest miejsce na wspólny śmiech i płacz&lt;/&gt;" - wyjaśnia Kamińska. Jakby na potwierdzenie tych słów &lt;name type="tit"&gt;"Fantazje"&lt;/&gt;- spektakl moskiewskiego