spóźnioną i zapewne z tego powodu nie dostrzeżoną przez współczesnych, docenioną dopiero w czasach ostatnich; ten obszerny tom wypełniony jest w większości właśnie portretami. W portrety krytyczne przemieniają się drobne, czasem tylko okolicznościowe, artykuły, portretami w jakiejś mierze stają się głębinowe analizy poszczególnych utworów na przykład Wyspiańskiego. W pracach Brzozowskiego żywiołu portretowego nie zagłuszają rozważania ogólne, chociaż z reguły - od najwcześniejszych prac tego typu, by wymienić szkic o Amielu i książkę o Żeromskim - mu towarzyszą. Znaczące jest wprowadzenie rozdziałów portretowych do <hi>Legendy Młodej Polski</>. Niezwykła kariera portretu stanowi następstwo konsekwentnego personalizmu, u którego podstaw znajdowało się przeświadczenie, że pisarz, nie zaś