mogą zrobić. To była moja zemsta i siła. I obowiązek. Bo ojciec będzie czekał, będzie mnie potrzebował. Mnie, prócz której nikogo nie ma. Musiałam przeżyć, wrócić, wszystko mu opowiedzieć. Więc gdy Mengele chwycił mnie widlastymi palcami i pchnął w czarny kąt, nawet się nie zatrzymałam i przeszłam z powrotem, za żywopłotem kapówek. On nie mógł czegoś takiego przewidzieć. Jemu by to nigdy nie przyszło do głowy. Ale nie ubrałam się jak inne, żeby zostać do następnej selekcji. Zawróciłam i z rękoma wzniesionymi do nieba ruszyłam na niego znowu. Nie mógł mnie poznać. Nago byłyśmy wszystkie do siebie podobne, nie miałyśmy twarzy