prze-

Słownik języka polskiego PWN*

prze-
1. «przedrostek nadający czasownikom następujące odcienie znaczeniowe: przebycie jakiejś drogi, jakiegoś fragmentu przestrzeni, np. przebiec, przefrunąć; przemieszczenie kogoś, czegoś w inne miejsce, np. przenieść, przelać; nadanie kierunku od siebie, oddalenie czegoś, np. przegnać, przegonić; przeniknięcie czegoś przez coś, np. przesiąknąć, przedziurawić; podział przedmiotu na części, np. przeciąć, przełamać; odchylenie w pionie lub w poziomie, np. przechylić, przewrócić; pomieszanie czegoś z czymś, połączenie w całość, np. przepleść, przemieszać; ułożenie w naprzemianległy sposób, np. przełożyć, przesypać; ogarnięcie czynnością wiele różnych osób lub rzeczy, np. przebadać, przepytać; przewyższanie kogoś, czegoś pod jakimś względem, np. przerosnąć, przeważyć; złe wykonanie czegoś, np. przejęzyczyć się, przeoczyć; doprowadzenie czynności do jakiegoś etapu lub do końca, np. przeczytać, przebudzić; ustanie jakiegoś działania lub stanu, np. przeminąć, przekwitnąć; wykonanie czegoś od nowa, przekształcenie czegoś w coś innego, zmienienie właściwości czegoś, np. przebudować, przepakować; ulegnięcie jakiejś czynności, np. przemarznąć, przerdzewieć; czynność zbyt długą lub zbyt intensywną, np. przekarmić, przesolić; spędzenie czasu na czymś lub wytrwanie w jakimś stanie, np. przeleżeć, przepracować; utratę lub zmarnowanie czegoś, np. przegrać, przepić; wybieganie naprzód myślą lub działaniem, np. przeczuć, przepowiedzieć»
2. «przedrostek intensyfikujący znaczenie przymiotników, np. przecudny, przemiły, przenajświętszy»
zgłoś uwagę
Przeglądaj słowniki
Przeglądaj Słownik języka polskiego
Przeglądaj Wielki słownik ortograficzny
Przeglądaj Słownik języka polskiego pod red. W. Doroszewskiego