Łuków
Słownik języka polskiego PWN*
łuk
• łukowy • łukowo • łuczek
1. «broń wyrzucająca strzały»
2. «linia biegnąca półkoliście»
3. «półkolisty element konstrukcyjny lub dekoracyjny podparty na obu końcach»
4. «część krzywej (okręgu) łącząca dwa jej punkty»
5. «w zapisie nutowym: znak graficzny w postaci wygiętej linii łączący kilka nut»
6. «w narciarstwie: ewolucja powodująca zmianę kierunku jazdy lub zatrzymanie się»
• łukowy • łukowo • łuczek
łuk brwiowy, nadoczodołowy «zgrubienie kostne u człowieka nad górną krawędzią oczodołu»
łuk dzienny, widzialny «łuk na sferze niebieskiej zakreślany nad horyzontem w czasie pozornego ruchu ciała niebieskiego»
łuk elektryczny «wyładowanie elektryczne w powietrzu, gazie lub parze między elektrodami węglowymi lub metalowymi, związane z silnym świeceniem gazu i elektrod»
łuk frazowy «w zapisie nutowym: łuk zaznaczający podział utworu na frazy»
łuk gotycki «łuk utworzony z dwóch schodzących się pod kątem ostrym odcinków koła»
łuk nocny, niewidzialny «łuk na sferze niebieskiej zakreślany pod horyzontem przez pozorny ruch ciała niebieskiego»
łuk oporowy «element konstrukcyjny przenoszący siły poziome na konstrukcję pionową»
łuk romański «łuk budowli mający kształt półkola»
łuk triumfalny «budowla w kształcie bramy, wzniesiona dla uczczenia wybitnej osoby lub doniosłego wydarzenia»
