buńczuczność

Wielki słownik ortograficzny PWN*

buń•czucz•ność -ści

Słownik języka polskiego PWN*

buńczuczny I
1. «zawadiacki, zuchwały i pewny siebie; też: świadczący o takim usposobieniu»
2. daw. «mający prawo używania buńczuka jako oznaki władzy»

• buńczucznie • buńczuczność

Słownik języka polskiego pod red. W. Doroszewskiego*

buńczuczność

Słowniki PWN - zobacz ofertę >>

Korpus Języka Polskiego PWN

Kliknij, aby zobaczyć „buńczuczność” w Korpusie Języka Polskiego PWN

Synonimy

Zagraj z nami!

Przeglądaj słowniki
Przeglądaj Słownik języka polskiego
Przeglądaj Wielki słownik ortograficzny
Przeglądaj Słownik języka polskiego pod red. W. Doroszewskiego