buńczuczny
Wielki słownik ortograficzny PWN*
buń•czucz•ny; -ni; -niej•szy
Słownik języka polskiego PWN*
buńczuczny I
• buńczucznie • buńczuczność
1. «zawadiacki, zuchwały i pewny siebie; też: świadczący o takim usposobieniu»
2. daw. «mający prawo używania buńczuka jako oznaki władzy»
• buńczucznie • buńczuczność
buńczuczny II «chorąży albo dowódca u Kozaków zaporoskich»
Porady językowe
Korpus Języka Polskiego PWN
Synonimy
Zagraj z nami!
