buńczuk
Wielki słownik ortograficzny PWN*
buń•czuk -ka, -kiem; -ki, -ków
Słownik języka polskiego PWN*
buńczuk
1. «drzewce zakończone u góry kulą i zwisającymi spod niej pękami końskiego włosia, używane dawniej jako oznaka władzy wojskowej przez Turków, Tatarów i Kozaków oraz hetmanów polskich»
2. «pęk włosia przyczepiany dawniej dla ozdoby do uprzęży lub zbroi końskiej»
buńczuk orkiestrowy «perkusyjny instrument muzyczny»
Korpus Języka Polskiego PWN
Encyklopedia PWN
Zagraj z nami!
