karakuł

Wielki słownik ortograficzny PWN*

karakuł (owca) -uła, -ule; -uły, -ułów
karakuły (futro) -łów

Słownik języka polskiego PWN*

karakuł
1. «owca pochodzenia azjatyckiego, której jagnięta mają sierść zwiniętą w charakterystyczne loki»
2. «wyprawiona skóra jagnięcia tej owcy»

• karakułowy
karakuły «futro z wyprawionych skór jagniąt karakułów»

Zagraj z nami!

Przeglądaj słowniki
Przeglądaj Słownik języka polskiego
Przeglądaj Wielki słownik ortograficzny
Przeglądaj Słownik języka polskiego pod red. W. Doroszewskiego