konik
Wielki słownik ortograficzny PWN*
konik -ka, -kiem; -ki, -ków
konik pol•ny konika pol•nego, konikiem pol•nym; koników pol•nych
Słownik języka polskiego PWN*
konik
• konikowy • koniczek
1. «pieszczotliwie o koniu; też: mały koń»
2. zob. koń w zn. 2, 3.
3. zob. hobby.
4. pot. «człowiek nielegalnie sprzedający bilety na różne imprezy»
5. pot. «druciany haczyk stanowiący część zapinki»
6. «element obrabiarki służący do podpierania obrabianych przedmiotów»
• konikowy • koniczek
konik morski «niewielka ryba morska kształtem przypominająca konia szachowego»
konik polski «mały koń o maści myszatej lub bułanej, z ciemną pręgą na grzbiecie, wyhodowany w Polsce»
