noumenon
Wielki słownik ortograficzny PWN*
nou•menon -enonu, -enonie a. noumen
Słownik języka polskiego PWN*
noumenon [wym. nomenon], noumen [wym. nomen]
• noumenalny
1. «według Platona: istota rzeczy, w odróżnieniu od zjawiska, poznawalna tylko za pomocą rozumu»
2. «w filozofii Kanta: rzecz sama w sobie, rzeczywisty, choć niepoznawalny przedmiot istniejący na zewnątrz ludzkiej świadomości, przejawiający się poprzez zjawiska i jedynie w tej postaci dostępny poznaniu»
• noumenalny