noumenon

Słownik języka polskiego PWN*

noumenon [wym. nomenon], noumen [wym. nomen]
1. «według Platona: istota rzeczy, w odróżnieniu od zjawiska, poznawalna tylko za pomocą rozumu»
2. «w filozofii Kanta: rzecz sama w sobie, rzeczywisty, choć niepoznawalny przedmiot istniejący na zewnątrz ludzkiej świadomości, przejawiający się poprzez zjawiska i jedynie w tej postaci dostępny poznaniu»

• noumenalny
zgłoś uwagę
Przeglądaj słowniki
Przeglądaj Słownik języka polskiego
Przeglądaj Wielki słownik ortograficzny
Przeglądaj Słownik języka polskiego pod red. W. Doroszewskiego