odosobnienie
Wielki słownik ortograficzny PWN
Słownik języka polskiego PWN
odosobnienie «stan odseparowania się od innych ludzi lub od otoczenia»
odosobnić — odosabniać, odosobniać «odizolować kogoś albo coś od otoczenia»
odosobnić się — odosabniać się, odosobniać się «odizolować się od otoczenia»
Słownik języka polskiego pod red. W. Doroszewskiego
Porady językowe
Chutor
27.07.2017
Ostatnio zainteresowało mnie słowo chutor, czy mogę prosić o przedstawienie etymologii tego słowa? Wiem, co znaczy, zastanawia mnie jednak, skąd się wzięło w języku polskim.
Serdecznie pozdrawiam
Gosia
Serdecznie pozdrawiam
Gosia
dlaczego Rzym, a nie Roma?
28.11.2007
Jak doszło do tego, że w języku polskim (i podobnie w innych językach słowiańskich) oryginalna nazwa Roma przekształciła się w Rzym?
Z poważaniem,
Piotr
Z poważaniem,
Piotr
bluszczu, ale Bluszcza
14.12.2009
Kontrowersje w gronie znajomych wzbudziła ostatnio forma dopełniacza tworzona od tytułu czasopisma Bluszcz. Słownik ortograficzny dopuszcza tylko formę bluszczu, ale w odniesieniu do nazwy rośliny. Czy ta reguła ma zastosowanie również w przypadku tytułu czasopisma? Przyznam, że moje odczucie się temu sprzeciwia. Czy mogę mu zaufać i prosić w kiosku o kolejny numer Bluszcza, a nie Bluszczu?
Serdecznie pozdrawiam,
Piotr
Serdecznie pozdrawiam,
Piotr
Korpus języka polskiego
Autentyczne przykłady użycia w piśmie i mowie zgromadzone w Korpusie
- ... badając siebie, ciesząc się bez końca najpierwszymi wrażeniami. W swoim odosobnieniu nie czuła się samotna; przeciwnie - nie mogła nadążyć odpowiadać na...
- ... skarbnik Białołęki Renata Godlewska. I nie jest w tym sądzie odosobniona. - Każda gmina ma swoje potrzeby i określa priorytety na miarę...
- ... jest wstrętną jemiołą wysysającą możliwości aktorskie jej żywiciela.
Nie jestem odosobniony jako żywiciel tremy. Znam wybitnych artystów, którzy wspaniale opanowali tremę...