pandur
Wielki słownik ortograficzny PWN*
pan•dur -ra, -rze; -rzy a. -rowie, -rów
Słownik języka polskiego PWN*
pandur
1. «zbrojny sługa dawnych magnatów węgierskich i chorwackich»
2. «w XVII–XVIII w.: żołnierz nieregularnych formacji piechoty, głównie na Węgrzech, w Turcji i Austrii»
Korpus Języka Polskiego PWN
Encyklopedia PWN
Zagraj z nami!
