raja
Słownik języka polskiego PWN*
raja I zob. płaszczka.
raja II
1. «w Turcji osmańskiej: poddany płacący najwyższą daninę»
2. «od XVII w. w imperium osmańskim: chłop wyznający chrześcijaństwo, pozbawiony przywilejów»
raj
1. «biblijny ogród, miejsce pobytu pierwszych ludzi na ziemi»
2. «miejsce pobytu dusz zbawionych po śmierci»
3. «piękne miejsce»
4. «miejsce szczególnie sprzyjające jakiemuś rodzajowi aktywności»