strącanie
Wielki słownik ortograficzny PWN*
strącać -am, -ają
Słownik języka polskiego PWN*
strącić — strącać
1. «spowodować spadnięcie skądś kogoś lub czegoś»
2. «strzałem zrzucić na ziemię coś lecącego»
3. pot. «odliczyć komuś pewną kwotę od należności»
4. «wydzielić z roztworu substancję w postaci osadu»
5. «o substancjach chemicznych: spowodować wydzielanie się osadu z roztworu»
strącić się — strącać się «o pewnych substancjach chemicznych: wydzielić się z roztworu w postaci osadu»