turkuć
Wielki słownik ortograficzny PWN*
tur•kuć pod•jadek tur•kucia pod•jad•ka; tur•kucie pod•jad•ki, tur•kuciów (a. tur•kuci) pod•jad•ków
Słownik języka polskiego PWN*
turkuć, turkuć podjadek «ciemnobrązowy owad o rozszerzonych w kształcie łopatki przednich nogach służących mu do rozgrzebywania ziemi»