nie było już miejsca. <br>Nastały wreszcie godziny poufności. Róża opowiadała swoje dzieciństwo, epokę Luizy i Michała, później męczarnie w Petersburgu, zamążpójście i gorzką samotność. Spacerując z córką, trzymała ją mocno pod ramię, kiedy młodzi ludzie mijali je z ukłonami. <br>- Czy ten brunecik podoba się tobie? Albo może ten blondyn z chrystusową bródkę? <br>Jeżeli Marta rumieniła się, Róża szeptała: <br>- Nie warto! wszyscy oni, wszyscy jednacy. Który uroki rzuca, ręce, usta ma niezapomniane - ten zdradzi. U wiernego za to palce jak patyki i spojrzenie koźle. A serce? Serce mężczyzny zawsze nieprzychylne jest dla kobiety... Ja tobie mówię: jednemu warto życie ofiarować - sztuce. <br>I