wzdrygnięcia
Korpus Języka Polskiego PWN
Autentyczne przykłady użycia w piśmie i mowie zgromadzone w Korpusie
- ... znajomość.
- Czy aby dobrze robimy? - upewniał się poniewczasie Jassmont.
Zapytany wzdrygnął się i spojrzał na Jassmonta. Wskazał drzwi wiodące do pokoju... - ... z której, niczym trupie ręce, sterczały uschłe rosochate drzewa.
Reynevan wzdrygnął się. Odgadł już, co wykrył demeryt. Leżą tam, pomyślał, w... - ... wstrętem pomyślał, że żona mu się zepsuła i aż się wzdrygnął, że ona takie wulgarne słowa zna, bo takich słów wcześniej...
- ... podnosi je potem ku górze zrozpaczonym ruchem i zaczyna szlochać.
Wzdrygnął się i otworzył oczy.
"Coś mi się majaczy... - pomyślał. - Przecie...
- ... u nogi. Był to stróż nocny z wilczurem.
- Paskudna sobaka - wzdrygnął się Wasyl. - Nie ma co czekać, ganiajmy na ten skraj... - ... Nie był pewny, czy dobrze zrobił z tym swoim rozpylaczem. Wzdrygnął się, jakby go przebiegł prąd. "Czy wytrzymałem? Czy wytrzymałem nerwowo...
- ... mnie zdradził?", "ja cię zdradziłem?" - krzyknął inżynier (Chińczyk za bufetem wzdrygnął się z azjatycką flegmą), "tak, zdradziłeś mnie haniebnie, na moich...
- ... w skąpym uśmiechu, demonstrował fatalny zgryz. W pewnej chwili fotograf wzdrygnął się, skulił w sobie, czyżby się przestraszył? Lecz dosyć szybko...
- ... że stoi przed więzieniem i gapi się na zamkniętą bramę. Wzdrygnął się i powlókł dalej. Na progu przeczytał: "Ulica Pawia". Z...
- ... mostek. Przed nim hamowanie słuchał własnego głosu i nagle się wzdrygnął. Przypomniał sobie, gdzie to zostało nagrane. Na próbie górskiej, tej...
- ... bardzo miły. Zna go pan?
Pan Jankowiak, dźgnięty bezpośrednim pytaniem, wzdrygnął się i wymamrotał, że nie bardzo pamięta.
- O, a więc... - ... Hela. I ona już od dawna... nie, to niemożliwe..." - Płacić
Wzdrygnął się. Nagle uświadomił sobie, że już przedtem słyszał brzęk pieniędzy... - ... daimlerem Orłowskiego pustymi o czwartej rano, policyjnie wyludnionymi ulicami; Romek wzdrygnął się, kiedy ojciec Danki poruszył nagle polityczne zagadnienia.
- Niechże się... - ... ugotować obiad, do którego głód tylko mógł człowieka przymusić.
Teofil wzdrygnął się, jakby go dotknęło czyjeś spojrzenie. W rozchyleniu chmur
błyszczała... - ... Na widok, jaki roztoczył się tu przed jego oczyma, tłum wzdrygnął się, jak gdyby jego obnażonego serca dotknęła zimna łapa przerażenia...
- ... Czuł, że piekące oczy zaraz zapadną mu się w czaszkę.
Wzdrygnął się.
- Co się ze mną dzieje?! Co ja robię? - wepchnął... - ... jak żadna.
Dziewczynka wyglądała najwyżej na lat jedenaście-dwanaście. Gordon wzdrygnął się na jej słowa.
- Co ty pleciesz! Ruszaj do domu... - ... oddech swawolną moc tych ludzi rozpartych za stołem. Pobladł i wzdrygnął się, jak przed nawisłym tuż-tuż, ohydnym a nieuchronnym ciosem...
- ... oboje na Dymitrowa i o jednym marzą, aż się Szczęsny wzdrygnął - to już nie masz, stary koniu, nikogo, żeby się wywnętrzyć...
- ... w której znajdował się brunatny płyn.
Dziadek wypił i aż wzdrygnął się, takie to musiało być gorzkie, po czym spojrzał oczekująco...
