zaropiały
Korpus Języka Polskiego PWN
Autentyczne przykłady użycia w piśmie i mowie zgromadzone w Korpusie
- ... osłoną nocy uciec z kuchennego świata.
* * *
Poranek, jeśli tę barbarzyńską zaropiałą biel można nazwać porankiem, był pochmurny i przytłaczał zawilgoconym powietrzem... - ... spuchnięty kulas od tygodnia. Nudno patrzeć. Ślinisz się, patałachu! Wytrzeszczasz zaropiałe gały! A kogo to w dzisiejszych czasach wzruszy? Żebrać to...
- ... aż
na szyję i czoło, wąskie szparki oczu były tak zaropiałe,
że prawie zlepione, a wiecznie mokry nos wycierała sobie
ustawicznie... - ... galaretowatą substancję wyplutych płuc na szarym, zawsze nie dopranym fartuchu, zaropiałe opatrunki zrywane z ran, smród zgangrenowanych stóp, plwociny, smarki, żygowiny...
- ... pasją zmurszałe stosunki społeczne, ślimacze tempo podejmowanych reform: "plasterków na zaropiałe rany". W domu Ryszarda i Jadwigi zawsze spokojnie prowadzono rozmowy...
- ... zastrzygł uchem, można by mniemać, że jest wypchany; nie podniósł zaropiałej powieki, chociaż obcy człowiek nad nim się pochylił. Adaś pomyślał...
- ... wlecze się jak cień przez Małą Twierdzę, przeraźliwie chudy, brudny, zaropiały, z nieobcinaną od dwu lat brodą. Lekarz więzienny dr Marsch...
- ... myślał z lękiem o długich, czarnych paznokciach, suchych ramionach, o zaropiałych oczach w twarzy ziemistej i martwej, ściągniętej grymasem głodu...
- ... stał przywiązany do jedynego drzewa na rynku i pobekując spoglądał zaropiałymi ślepiami w zebrany wokół niego tłum.
Sprowadzono księdza, który zmówił... - ... był godny. Nie jakieś tam marne
szkapisko od pługa, z zaropiałymi oczami, wyleniałe albo i parszywe,
lecz prawdziwy koń dworski, kary... - ... i starymi
puszkami od konserw lub siedziała nieruchomo, patrząc swymi
zaropiałymi oczyma w słońce.
Nigdy dotychczas nie stanęłam jeszcze oko
w... - ... człowiek, tym śmieszniej prezentuje się wyciągnięty z wyra, rozczochrany, z zaropiałymi, szczurzymi oczkami - mnie wszakże nie było do śmiechu.
Postawiłem walizkę...
