koniem. Później broniliśmy się tam na skraju lasu. Z mojej kompanii chyba nikt nie ocalał.<br>- W moim szwadronie też chyba wszyscy zginęli - odparł z westchnieniem i zaraz dodał z dumą: - Wie pan, ja należałem do tych, którzy przekroczyli granicę Prus Wschodnich.<br>Wysłuchałem z uwagą jego opowieści. Trochę mnie przerażała ta łatwowierność. Teraz nie mogłem się już cofnąć. W ciągu kilku następnych dni począłem obudowywać mą historię coraz to nowymi szczegółami i strach powoli minął. Przyczynił się do tego walnie podchorąży Sawicki, który obdarzył mnie przyjaźnią i pełnym zaufaniem. Czwartego dnia wyprowadził mnie na spacer, a gdy znaleźliśmy się z dala od