opozycjoniści - znowu się ukrywa. Spektakl jest utrzymany w tonie poważnego ostrzeżenia. W finale czarna mafia triumfuje, ale opozycja podejmie z nią walkę na śmierć i życie, co wynika z wygłaszanych do widowni patetycznych przemówień o wolności słowa, odpowiedzialności za kulturę i etosie. Do owej zakonspirowanej drukarni przychodzi w taniej kurteczce łysawy, sympatyczny dramatopisarz. Na przenośnej maszynie do pisania będzie tu pisał swoje sztuki, których - skarży się widowni - i tak nikt nie wystawi, bo wszyscy są przeciw rodzimym twórcom, bo komercja zjada prawdziwy artyzm, bo prześladowanie współczesnego dramatopisarstwa nie ma sobie równych. Ach, jak to byłoby pięknie, gdyby kiedyś na takie dictum