marzeniu, któremu rzeczywistość ucinała głowę...<br> Za chwilę kiedy usiądę do pisania, muszę skończyć notowanie tych myśli o naszej miłości, która była piękna, bo nie spełniła się nigdy, jakoś tak: "Jest w tym pewnie zwykły ludzki tragizm, który przekreśla wszystko, co piękne, natychmiast po spełnieniu się piękna".<br> Rozkładam zeszyt i powoli, ślamazarnie, z wysiłkiem notuję wszystko, o czym myślałam.<br> Kończę tuż przed przyjściem siostry Moniki, która przynosi mi kolację.<br> Jestem tak wyczerpana i osłabiona, że siostrę Monikę widzę jak przez mgłę.<br> Nawet Monika, która jest przyzwyczajona do mojej twarzy, wykrzywionej grymasem bólu, patrzy na mnie z przestrachem.<br> Boję się, że obwieści mi