przez chwilę można było sądzić, że rzuci się na Lothara. Dotknął dłonią policzka. Potem opadł na fotel, ukrywając twarz w dłoniach.<br>- Jak pan śmiał to zrobić! - na progu stanęła Ilza.<br>- Radzę milczeć - odpowiedział Lothar i wyszedł.<br>Ruppert wrócił do pianina i uderzył w klawisze. Znów ta sama fraza z koncertu A-dur Mozarta.&lt;/&gt;<br><br>&lt;div&gt;&lt;tit&gt;12&lt;/&gt;<br>Lothar miał wszelkie powody do zdenerwowania. Oto minęło wiele godzin, a on nic jeszcze nie wyjaśnił w sprawie zniknięcia panny von Henning. Wiedział dokładnie tyle, co na początku. Tym razem rozmowa z gruppenfuehrerem, który wezwał go po raz drugi, była ostrzejsza. <br>- Pan jest durniem, Lothar - powiedział gruppenfuehrer, ledwo