nie bój... nie bój...<br>Nad ranem pani Barbara zerwała się z ciężkiego snu poczuwszy na czole rękę Bogumiła.<br>- Chodź, kochanie - powiedział. - Mama zamknęła oczy.<br>Pani Barbara zaczęła się w milczeniu ubierać. Agnisia zbudziła się i pytała:<br>- Mamusiu, co się stało? Co tatuś powiedział? - Nic, śpij dziecko. Idziemy do babci.<br>Pani Adamowa Ostrzeńska leżała przykryta już nie kołdrą, lecz prześcieradłem po szyję. W głowach łóżka na słupku od kwiatów paliła się zdjęta ze ściany gromnica. Okno było otwarte, ogród szarzał pod niebem bez barwy. Od czasu do czasu słychać było głosy pierwszych ptaków, brzmiące świeżo i przenikliwie.<br>- Pomóż mi zestawić kaktusy - szepnęła