pomyślny wynik losowania wymagał potwierdzenia przez inny rodzaj wróżby. Dopiero zgoda dwóch różnych wyroczni (a nie powtórzenie tej samej wróżby) otwierała drogę pomyślnemu działaniu.<br>Rozdział 10 Germanii, w którym mowa o wyroczniach, został włączony przez Rudolfa z Fuldy do Translatio sancti Alexandri. Za pośrednictwem Rudolfa treść tego rozdziału znana była Adamowi z Bremy, brak natomiast jakichkolwiek śladów bezpośredniej lub pośredniej znajomości Tacyta w Kronice Thietmara. To ważne, gdyż przedstawiony w tej Kronice ze szczegółami obraz lucickich wyroczni przypomina w ogólnych zarysach opisane przez Tacyta praktyki starożytnych Germanów. Podobieństwu treści nie towarzyszy jednak podobieństwo formy. Ani terminologia, ani frazeologia Thietmara nie wykazują