z Adasiem na jednej ławce i raz jeden miał piękne pismo.<br>Cichym głosem wydał jakieś polecenie swoim towarzyszom i ręką wskazał im kierunek.<br>- Dogonimy was! - szepnął. - Jazda... W nogi!<br>Czterech dorodnych dryblasów chwyciło Francuza na ramiona i wilczym krokiem pobiegłszy zapadli w mrocznym gąszczu. - Śpieszmy się. Boję się psów... - mówił Adaś, zadyszany. <br>Podtrzymaj mnie, bo jeszcze nie czuję nóg. O Staszku, o drogi Staszku. Sam nie wiesz... Ale o tym potem...<br>Podpełznęli ku tylnym drzwiom głuchego i milczącego domu. - Pchnij te drzwi!<br>Burski rozpędził się i uderzył ramieniem w mizerne drzwi, które rozwarły się szeroko jak ziewająca gęba.<br>- Latarkę! - szepnął Adaś