A. africanus był rozrost tylnych zębów trzonowych i ekspansja <br>przyczepu żwacza aż do wierzchołka czaszki (uformował się na niej grzebień, jak <br>u innych ssaków o bardzo mocnych szczękach). Grzebień ten, tudzież rozmiary zębów trzonowych i grubość ich emalii osiągnęły maksymalny rozwój w późniejszych <br>populacjach A. robustus bardzo nieprecyzyjnie datowanych w Afryce Południowej, ale ściślej (pod nazwą A. boisei) w południowo-wschodniej Afryce, gdzie żyły od około 2 do 1 Ma temu, osiągając około 1,50 m wzrostu. Sądząc z uzębienia i umięśnienia szczęk, australopiteki żywiły się twardym pokarmem (nasionami i sawannowymi owocami).<br>W swej niszy ekologicznej małpoludy nie zdołały wytrzymać konkurencji