to obserwacje spitsbergeńskich lodowców szarżujących, które bardzo intensywnie cieliły się w czasie szarży, a następnie przez pewien czas trwały na wysuniętej pozycji dzięki wałowi spiętrzonego materiału glacjalno-morskiego (np. Recherchebreen, Brasvellbreen &#150; por. Solheim, 1985; Drewry, Liestl, 1985; Jania, 1988b).<br> D.H. Mann (1986) przedstawił, na podstawie badań lodowców południowej Alaski, model zachowania lodowców uchodzących do fiordów i wspartych o ich dno. Potwierdzają go obserwacje w innych rejonach o podobnym typie zlodowacenia (np. Clapperton i in., 1989). W przypadku lodowców uchodzących do fiordów zasadniczą rolę odgrywa więc ukształtowanie doliny fiordowej, a nie zmiany klimatyczne. Dodatkowe znaczenie ma ilość osadów glacjalno-morskich