wszystko się u niej zmieniło... - Kreska milczała chwilę, wzdrygnęła się i dodała: - Gabrysiu... obiecaj mi, że w razie czego... nie opuścisz moich dzieci. Że będziesz dla nich matką.<br>A Gabrysia wzdrygnęła się także, po czym klepnęła Kreskę w łopatkę i burknęła:<br>- Gadasz bzdury. Ale obiecuję. I ty - też mi obiecaj.<br>- Ależ my jesteśmy głupie! - powiedziała Kreska przez łzy i ziewnęła rozdzierająco.<br><br>&lt;page nr=102&gt;<br>13.<br>W zegarze ściennym głośno jęknęła sprężyna i zaraz potem dziesięć melodyjnych uderzeń popłynęło przez ciemny pokój, ponad łóżkami śpiącej już babci i czuwającej w mroku wnuczki. W Poznaniu Aurelia chodziła spać znacznie później, ale to babcine wczesne wstawanie już