wyjęła z torebki grzebyk i zaczęła rozczesywać swoje czarne i gęste, kędzierzawe jak u chłopca włosy.<br>&lt;page nr=170&gt; - Słuchaj, kochanie... - rzekła Krystyna. - Co takiego?<br>- Bardzo będziesz na mnie krzyczeć, jeżelibym się chciała ulotnić dzisiaj o jedenastej?<br>- Zwariowałaś? Przy sobocie? Co się stało? Chora jesteś? - Nie.<br>Lili uważnie się jej przyjrzała: - Więc co?<br>- Ależ nic. Po prostu chcę wyjść wcześniej. - Oj, Krystyna...<br>- Co?<br>- Przyznaj się. - Do czego? - Chłopiec?<br>Krystyna objęła ją i pocałowała w policzek: - Lileczko, jesteś zdumiewająco domyślna! - Więc chłopiec?<br>- Może...<br>-Ładny przynajmniej?<br>- Zabawny. Strasznie pewny siebie. - To nic nowego. Ale ładny?<br>- Nie bój się, nie zakocham się.<br>- Mam nadzieję. Kto to taki