Jakby chcieli sobie nawzajem przebaczyć, że dopiero dziś braterstwo chrześcijańskie sobie wyznają. <br>Wstał. Nie znał nikogo. Kościelnego już nie było. Proboszcz stał przy wejściu do zakrystii i odbierał doroczne znaki przywiązania od starych, na czarno ubranych parafian. Odwrócił się Hans do wyjścia. Gerta! Podała mu rękę. <br>- Alleluja, Herr Professor. <br>- Danke... Alleluja, Frau Gerta... - Uścisnął podaną mu rękę, pochylił się i ucałował wierzch dłoni. Prostował się, sam się dziwiąc swemu wzruszeniu. <br>Wysunęła pośpiesznie rękę, zmieszana. Wychodzili razem, świadomi wspólnych kroków. Kościół pęczniał muzyką. Z fisharmonii sypał się już nie Bach o akordach przewidywanych, zaczesanych mokrym grzebieniem, ale melodia skoczna, wiejskie przytupasy, pełne