zęby z tępymi końcami świadczącymi o roślinożerności.<br>W rzeczywistości fitozaury były rybożerne, a bliżej końca swojej ewolucji niektóre nawet bardzo drapieżne. Pojawiły się nagle wraz z bezprecedensowym rozwojem środowisk jeziornych na początku późnego triasu (karnik). Te same, lub przynajmniej bardzo bliskie sobie, gatunki były rozprzestrzenione od Indii przez Europę do Ameryki Północnej. We wszystkich stanowiskach, również w triasie Śląska Opolskiego, gdzie częste są szkielety Paleorhinus, fitozaury współwystępowały z wielkimi wodnymi płazami tarczogłowymi Metoposaurus. Szczególnym, i niemal jedynym, przystosowaniem do jeziornego życia było przesunięcie nozdrzy na czoło i wydłużenie pyska. W kolejnych warstwach skalnych późnego triasu można prześledzić przemieszczanie się nozdrzy między