Henrysia. <br>- Czy Bronisława karmi, czy nie karmi każdego, kto zajrzy do naszej kuchni? - zapytał ojciec.<br>- Karmi. I co z tego? <br>- My karmimy jednych, a nas nakarmią drudzy. W życiu to tak. <br>Henrysia popadła w rozpacz. <br>- Nie będziesz się wstydził, tatusiu, prosić, żeby ci dali jeść, tak ni stąd, ni zowąd? <br>- Ani trochę. <br>- A ja będę. <br>Ojciec wyjął z kieszeni portmonetkę i wręczył ją swej córce. Powiedział jej, żeby sobie płaciła, jeżeli takie ma już zasady. - A ja nie będę płacił - dokończył. <br>Henrysia odetchnęła z ulgą. Chwała Bogu, są pieniądze! <br>I cóż ten ojciec sobie myśli! Niechby spróbował tylko zajść do sklepiku, choćby