nic nie było.<br>NIBEK<br>&lt;hi rend="italic"&gt;z zachwytem&lt;/&gt;<br>Śliczny wiersz. Prześliczny. Ale nie skończyło się na tym. Ja wiem.<br>KUZYN<br>&lt;hi rend="italic"&gt;z wściekłością&lt;/&gt;<br>Nie na tym! Nie na tym! Wszystko się od tego zaczęło: moje szczęście i moja nieludzka męczarnia. Męczyłem się strasznie, ale pisałem wiersze jak maszyna. Od czasu twojej śmierci - nic. Ani w ząb. Jakby mi ktoś wszystko z głowy wymiótł.<br>&lt;hi rend="italic"&gt;Pada na krzesło na prawo&lt;/&gt;<br>SCENA DZIESIĄTA<br>&lt;hi rend="italic"&gt;Silne pukanie we drzwi na prawo. Nie czekając upoważnienia wchodzi Kozdroń. Długie buty, szpicruta. Pewnym krokiem podchodzi do Nibka, który stoi z Anetą na lewo. Mówi głośno&lt;/&gt;<br>KOZDROŃ<br>&lt;hi rend="italic"&gt;nie widząc Widma&lt;/&gt;<br>Dobry wieczór państwu.<br>&lt;hi rend="italic"&gt;Ściska rękę