wzajemnej obcości. Pamiętała natomiast, aby podchodzić do pokoju Antoniego w taki sposób, jaki by go zawczasu mógł o jej zbliżaniu się uprzedzić.<br>Teraz, niosąc herbatę, uczyniła tak samo. Głośno zatrzasnęła za sobą drzwi kuchenne i szła przez rozległy hall bardzo wolno, kilkakrotnie pokaszlując. Była pewna, że gdy wejdzie do gabinetu, Antoni siedzieć będzie za biurkiem, pracowicie pochylony i bardzo na pierwszy rzut okna pochłonięty przeglądaniem porozkładanych dokoła papierów. Rzeczywiście tak było.<br>Postawiła filiżankę na biurku, lecz wbrew powziętemu przed chwilą postanowieniu nie mogła się zdecydować, aby odejść natychmiast.<br>- Jest herbata - powiedziała półgłosem.<br>Kossecki skinął swoją nieforemną, ogoloną głową. - Dziękuję ci. <br>Teraz