przed sobą głos znajomy, a jak gdyby obcy:<br> - Pan tu, panie kolego! Doskonale się składa. Zrządzenie opatrzności. Objawienie, można by powiedzieć.<br> Drugi Asystent prof. Ducha wyciągnął antenki i dotknął nimi dra Brillat-Ćwierciakiewicza.<br> - A, to pan doktor? - rzekł zdziwiony.<br> - Dlaczego się pan dziwi? - spytał ostro Ćwierciakiewicz.<br> - Nnie, nnic - odrzekł Drugi Asystent, jąkając się. I przestraszywszy się, że doktor pomyśleć może, iż go przedrzeźnia, zaczął się jąkać jeszcze bardziej. - &lt;orig reg="po"&gt;Pppo&lt;/&gt; &lt;orig reg="prostu"&gt;ppprosttu&lt;/&gt; &lt;orig reg="nie"&gt;nnie&lt;/&gt; &lt;orig reg="poznałem"&gt;ppoznałem&lt;/&gt; &lt;orig reg="pana"&gt;pppanna&lt;/&gt; &lt;orig reg="po"&gt;pppo&lt;/&gt; &lt;orig reg="głosie"&gt;ggłosie&lt;/&gt;.<br> - A! - rzekł Ćwierciakiewicz niezadowolony - czy stało się panu coś ze słuchem?<br> - Nie przypuszczam - zastanowił się Drugi Asystent - ale kto wie?<br> - To nie jest ważne, kto co