się przy rzeczach, odnajdujemy w nich jedynie swoje własne odbicie, pożądamy tego, co przecież jest nasze - własnego pożądania. Tak jak Narcyz, który:<br>&lt;gap&gt;<br>Jest banałem przypomnieć dziś, że barok jest sztuką niepokoju, napięcia, ruchu, że kreuje świat, w którym, według formuły Rousseta, wszystko płynie, leci, zmienia się.<br>Ale szaleńczemu biegowi barokowej Atalanty wciąż przeciwstawiana jest pokusa zatrzymania się przy złotym jabłku świata, trwania "bez odmiany", jak to pisał Zbigniew Morsztyn w Emblema 89. Gorączkowa stylistyka dążenia do abstrakcyjnego skrótu, elipsy, pointy kontrastuje wciąż z obfitością wyliczeń, z osobliwymi katalogami rzeczy, niespieszną zmysłowością opisu. Barokowe poematy są zwykle rozdarte na ucieczkę od rzeczy