greckim zbyt rygorystycznie przestrzegane.<br><br>W społeczeństwie rzymskim przeważały poglądy na dopuszczalność zachowań autodestrukcyjnych w określonych, negatywnych sytuacjach jednostkowych. Seneka dowodzi, że samobójstwo jest ostatnią obroną przed cierpieniami nie do zniesienia, nieuniknionymi, zwłaszcza w okresie starości. Ucieczka w śmierć jest zatem sposobem uchronienia się od najcięższych ciosów życia. Katon, Epiktet, Marek Aureliusz są również rzecznikami tej samej tolerancyjnej postawy wobec decyzji samobójczych. Epiktet głosi ((...)).<br><br>Poglądy te znalazły pewne odzwierciedlenie w prawodawstwie rzymskim, które nie formułuje ogólnego zakazu samobójstwa regulując tę kwestię tylko w okolicznościach wyjątkowych. Dotyczy to przykładowo żołnierzy, których zachowania samobójcze uważano za dezercję oraz przestępców, których majątek ulegał pośmiertnie konfiskacie