subtelnością wprowadzał nalewkę do swego organizmu, i bardzo zręcznie skrył się za piec chlebowy. Tu odnalazł w duchówce obiad: omszały sadzą sagan pełen zupy zwanej "łotyską".<br>Za oknem spadał łagodnie ku ziemi daszek kryty papą, pod którym chował Dziadzia stare i nie okorowane bierwiona. Nikt nie znał ich przeznaczenia. Kiedy Babka zimą próbowała się do nich dostać, Dziadzia fukał z gniewem przez wąsy i odbierał siekierę. Czekały więc tak już długie lata swojej godziny: czarnej albo jasnej. Dziadzia tylko wiedział. Na owym daszku harcowały teraz wróble. Papa była rozmiękła od upału, dyszała wibrującym, smużystym powietrzem. Na jej porytej przez deszcze szarości