odgłosu łamania kry lodowej niż zwierzęcego głosu... Stado przysiadło nisko nad ziemią. Deszcz. Ciepły, oczyszczający. Zygmunt wychylił się mocniej, unosząc głowę wprost na strugi wody lejącej się z nieba - pragnął czym prędzej na nowo nauczyć się nieba, powietrza i chmur. Deszcz w oczach, we włosach, deszcz obmywający blizny, poranioną skórę. Balsam na obolałe oczy i usta. Cóż za ekstaza, rozkosz wilgotnego oddechu! Gdyby ktoś zobaczył teraz Zygmunta, mógłby posądzić go o autoerotyczne igraszki! Ale na podwórku nie było nikogo. Pociemniała ziemia spoglądała w niebo rozszerzającymi się z minuty na minutę kałużami.<br>W uchylonych drzwiach matka od dłuższego czasu przyglądała się Zygmuntowi