przyjmowane z największą rozpaczą. Rozpaczą i buntem, krzykiem schizofrenicznej bohaterki Jak w zwierciadle napadniętej przez "Boga-pająka". Bergman potwierdza, iż dojrzewała w nim wówczas myśl o Bogu jako o "czymś destrukcyjnym i fantastycznie niebezpiecznym, czymś co ludzkie istnienie napełnia ryzykiem i wnosi w nie siły destrukcyjne miast przeciwstawnych" (Bergman on Bergman, London 1973, s. 164). Po tytułowym w pewnym sensie dla całego cyklu Milczeniu (pierwotnie ten film miał się nazywać wprost Milczenie Boga) twórca przeżył, jak to określa, "całkowity rozkład wszelkich pojęć pozaziemskiego zbawienia. Dojrzewało to we mnie cały czas przez wszystkie te lata i zostało zastąpione - aby to określić niezręcznie