co wątpienie, a ponadto jego początki są dawniejsze niż początki wątpienia. Już Sokrates leczył swych przeciwników z błędu nie tyle wątpieniem, ile szyderstwem. Schopenhauer czyni z szyderstwa główny probierz postawy filozoficznej. Pomimo tego nie posiadamy - o ile mi wiadomo - żadnej monografii, która pokazałaby rolę szyderstwa w rozwoju europejskiej myśli filozoficznej. Bez wątpienia największym mistrzem szyderstwa był Nietzsche. Jego krytyka moralności chrześcijańskiej była w całości oparta na szyderstwie. Pisał: <q>przeciwko chrześcijaństwu wyrokuje dzisiaj nasz smak, a nie nasz rozum</>. Sartre jest kontynuatorem filozofii szyderstwa. To właśnie "oścień szyderstwa" wiedzie go ku coraz to nowym odkryciom absurdu. Szyderstwo - to na płaszczyźnie moralnej przejaw tej