pogrążają książę i Dziadek, którzy prowadzili szarżę po śliskim błoniu bez zmrużenia oka, nie bacząc, że wokół się poniewierają czaka, maciejówki, hełmy nad brzegiem Bzury i zwęglone kominiarki czołgistów, przemknęli kłusem wśród tego świętego rupiecia, a teraz drobnym truchtem spuszczają się w dół, a ja za nimi, jak każe obowiązek.<br>Błonie się kończy, to widzę, zaczyna się strome zbocze, ściągam cugle, aby nie &lt;orig&gt;skatulać&lt;/&gt; się na łeb, na szyję, lecz to nie zbocze, tylko schody, na chwilę serce mi zamarło, że obaj runęli w przepaść, gdy książę i Dziadek raptem znikli mi z oczu, ale teraz widzę ich w dole przed