docierały do nas żadne wiadomości. Jedno było pewne - skończy się koszmar okupacji. Chcieliśmy wierzyć, że powróci wolna Polska taka, jaką pamiętaliśmy sprzed 1939 r. Tylko taka nadzieja pozwalała przetrwać ciągnące się w nieskończoność lata wojny.<br>Jesienią 1944 r. ktoś w domu rzucił pomysł - już dziś nie pamiętam kto - żeby po Bożym Narodzeniu pojechać do Kościeliska.<br>Z Kościeliskiem wiązało mnie pierwsze 18 lat mojego niezmącenie szczęśliwego życia. Na pierwsze wakacje zawieziono mnie tam, kiedy miałam 6 tygodni. Od tego czasu rokrocznie spędzaliśmy na Sobiczkowej 2 miesiące lata, zawsze u tej samej gaździny. Moi rodzice mieszkali u niej w czasie pierwszej wojny światowej