i ich dziewczynki, okrzykom zachwytu na widok przeobrażonego ogrodu nie było końca.<br>- To zasługa pani Janiny - wyjaśniłem. - Była na tyle łaskawa, że zgodziła się tu zamieszkać. W ten sposób nie zdołałem doprowadzić do ruiny tej pięknej posiadłości.<br>- Pan Jan jest bardzo skromny - wtrąciła pani Janina. - Sam tu pracował jak wół.<br>- Bo poczułem sens - wyjaśniłem. - Czy wy wiecie, że pani Janina jest wspaniałą kobietą? Nie jada masła, nie lubi mięsa i nie używa cukru?<br>I tyle. Mógłby ktoś przypuścić, że wymyśliłem dla mych losów optymistyczne zakończenie: para steranych staruszków dożywa w spokoju dni swoich pielęgnując ogródek. Bzdura! Nikt tutaj nie dożywa niczego